Kilka słów o...

marca 19, 2017

Kilka słów o...

Dzisiaj zapraszam Was na przegadany wpis. Postanowiłam przygotować coś, dzięki czemu będziecie mogli mnie trochę lepiej poznać. Z tego co wiem tego rodzaju posty są lubiane. Myślę też, że miło jest trochę lepiej poznać autora bloga, którego się czytuje. 

Poruszę tu kilka kwestii i przedstawię swoje poglądy na dane tematy. Od razu zaznaczam, że wszystko co napisałam to moje prywatne opinie, do których mam pełne prawo. 

Zapraszam do czytania :-) 

Moje podejście do:

SAMEJ SIEBIE

Często słyszy się, że ktoś ma problem, kiedy musi powiedzieć coś o sobie. 

Ja należę jednak do grupy osób lubiących zagłębiać się w zawiłości własnej psychiki. Skutkiem tego jest to, że zdążyłam już samą siebie całkiem nieźle poznać, znam dobrze swoje mocne i słabsze strony oraz zdaję sobie sprawę ze specyfiki swojego charakteru.

Na początek powiem, że jestem osobą pewną siebie.

Mój charakter zdecydowanie nie należy do łatwych. I szczerze mówiąc uwielbiam go.
W końcu czego tu mam nie lubić? Tego, że nie da się mną manipulować? Że w razie czego na pewno nie pochylę głowy i nie dam sobą pomiatać? Tego, że jestem uparta i wiem, że jeśli coś chcę to mogę to osiągnąć i tak właśnie zrobię?
Oczywiście, że często jestem miła, spokojna, pomocna... Jednak jak trzeba to dobitnie powiem co sobie o czymś myślę. 

Jako osoba, która jest bardzo skupiona na samej sobie bywam odbierana jako zarozumiała i egoistyczna. Osobiście w ogóle mnie to nie obraża, ponieważ po pierwsze wcale temu nie zaprzeczam, a po drugie fakt ten nie przeszkadza mi w dbaniu o bliskich, dla których zawsze znajdę czas. Mam wrażenie, że niektórzy wymagają od innych bycia zawsze miłym i skromnym, a już na pewno stawiającym innych ponad siebie... No niedoczekanie... Pomijam fakt, że zwykle daleko im do tego czego sami oczekują od innych. Jakie to wygodne... Uważam, że każdy powinien przede wszystkim dbać o swoje własne dobro i o to żeby czuć się dobrze z samym sobą. Po co stawiać innych i ich opinie wyżej? Inni mogą w każdej chwili odejść a Ty ze sobą zostaniesz. Poza tym kim są ci "inni"? Naprawdę ich opinia jest tak drogocenna? Dla mnie nie.

Kolejną kwestią jest to, że mam swoje własne zdanie na wiele tematów, posiadam różne poglądy (niektóre z nich mogą uchodzić za kontrowersyjne) i kiedy trzeba nie boję się mówić o nich na głos. 

Nie nawiązuję szybko bliskich znajomości. Można powiedzieć, że tego rodzaju znajomości zdarzają mi się naprawdę rzadko, a jeśli już to są bardzo trwałe. Wszystko dlatego, że bardzo uważam na to jakimi ludźmi się otaczam. Jeśli ktoś mi nie odpowiada to na pewno nie będę się zmuszać do kontaktu z nim. 

Na koniec dodam, że posiadam duże poczucie humoru. Nie lubię ludzi, którzy nie posiadają tej cechy. Osoby bez poczucia humoru są po prostu mało inteligentne i ciężko się z nimi dogadać. Osobiście często posługuję się czarnym humorem. 

Posiadam duży dystans do samej siebie i często z siebie mocno żartuję. Myślę, że coś takiego jest możliwe przede wszystkim u pewnych siebie ludzi. Potrafię się także śmiać z żartów bliskich mi osób skierowanych w moją stronę. Sama nieraz się z nich niemiłosiernie nabijam. Zaznaczam, że coś takiego działa jedynie w bliskich relacjach, kiedy obie strony dobrze się znają i wiedzą, że są to tylko żarty i wygłupy. Ostatnio oglądając roast stwierdziłam, że mogłabym się do tego typu programu nadawać. Jest tu wszystko co lubię - mocny humor, porządna dawka złośliwości (nie mylić ze zwykłym chamstwem i prostactwem!), świetna znajomość swojej własnej osoby i ogromny dystans do siebie połączony z umiejętnością śmiania się z samego siebie. 

KOSMETYKÓW

Prowadzę bloga kosmetycznego, więc oczywiste jest to, że uwielbiam kosmetyki. Jestem osobą, która bardzo lubi otaczać się ładnymi rzeczami, a kosmetyki często do takiej grupy należą. 

Przyciągają mnie m.in. piękne opakowania. Mam tu bardziej na myśli eleganckie piękno, niż te słodkie. Jakoś nie ciągnie mnie specjalnie do kosmetyków w opakowaniach przypominających zabawki. Wszelkie zwierzaczki, serduszka, postaci z bajek... To nie dla mnie. Nie czuję tego... Zdarzyło mi się coś w tym stylu mieć, ale to taki wyjątek potwierdzający regułę ;-)

Jak już wspominałam jestem bardzo skupiona na samej sobie, a co za tym idzie uwielbiam o siebie dbać. Dlatego właśnie coraz to nowszych, wiele obiecujących, pachnących i pięknie opakowanych kosmetyków nigdy sobie nie żałuję. Ktoś może powiedzieć, że nabieram się na chwyty marketingowe. Jednak to nieprawda. Nabierałabym się gdybym absolutnie we wszystko wierzyła i uważała, że naprawdę nie potrafiłabym się obejść bez tego i tego produktu, A tak nie jest. Ja po prostu ten i ten produkt chcę. Dlatego, że mi się spodobał, zaciekawił... Dlatego, że jego stosowanie sprawia mi przyjemność. Jeśli dodatkowo się sprawdzi to być może kupię go ponownie. A może pobiegnę w stronę innego ślicznego opakowania. Koniec końców kosmetyki to dla mnie nie jedynie substancje, które mają poprawić stan mojej skóry/włosów/paznokci. To także produkty oddziałujące na moją psychikę. A o nią w końcu też trzeba dbać ;-)

Kończąc ten temat wspomnę o jednej ważnej dla mnie kwestii. Nie lubię kosmetyków stricte naturalnych. W dobie szału na tego rodzaju produkty jest to pewnie dla wielu z Was zaskakujące. Jeśli tak, to pewnie jeszcze bardziej szokującym może okazać się fakt, że nie interesują mnie składy kosmetyków. Nie czytam ich i nie zwracam na nie uwagi. Dla mnie liczy się tylko to, czy dany produkt zadziałał czy nie i jeśli tak to w jaki sposób. Poza tym czytanie składów jest według mnie bez sensu, szczególnie jeśli robi to osoba, która swoją wiedzę na ten temat czerpie wyłącznie od Mr. Google. Ten temat mam zamiar rozwinąć w osobnym wpisie. Tak więc wszystko co o tym myślę przedstawię Wam dokładniej w swoim czasie :-) 

MODY

Posiadam swój własny styl i w modzie podążam jedynie za tym co mi się podoba i do mnie pasuje. W przeszłości zmieniałam style, bo przechodziłam przez różne fazy. Obecnie od lat trzymam się jednego i myślę, że etap takiego żonglowania stylami mam stanowczo za sobą. 

Jaki to jest styl? Z pewnością bardzo kobiecy i elegancki Nie dla mnie styl unisex, styl z intensywnymi zapożyczeniami z męskiej garderoby itp. Lubię kobiece ubrania, które tak się składa, że bardzo pasują do mojej sylwetki. Muszę tu zaznaczyć pewną istotną kwestię. Nie noszę spodni. To znaczy w domowym zaciszu owszem, ale progu w spodniach nie przekroczę. Noszę tylko i wyłącznie spódnice i sukienki. Niesamowite jest to, że wmówiono ludzkości, że spodnie pasują wszystkim... Nieprawda! Do mnie nie pasują. Chociaż to jeszcze zależy z jakiego materiału. Na pewno nie dżinsy. Dżinsów na sobie nie toleruję. A już to czego najbardziej nie cierpię to dziurawe dżinsy. Może jestem jakaś niedzisiejsza (chociaż ćwierćwiecze to w końcu nie taka starość...), ale uważam, że jak coś jest dziurawe to albo się naprawia, albo wyrzuca... Strasznie według mnie wyglądają dziurawe spodnie. Jeszcze pół biedy jak dziury są małe... Jednak czasem więcej jest dziur niż spodni. 

Wracając do noszenia przeze mnie tylko spódnic i sukienek to ma to swoje korzenie jeszcze w moim dzieciństwie. Jako przedszkolak nie pozwalałam sobie założyć spodni pod groźbą takich rzeczy, jakich każda matka chciałaby sobie zaoszczędzić. Kiedy tylko moja mama ośmielała się wspomnieć coś o tym 'strasznym' elemencie ubioru przybierałam wielce poważną postawę i tłumaczyłam jej, że "to chłopcy noszą spodnie, a ja jestem dziewczynką". Koniec końców moja mama wiedząc, że nie ma tu szans na wygraną ubierała mnie w spódniczkę nawet w najmroźniejszą zimę. Potem jeszcze tylko skafander i już mogłam wdzięcznie i spokojnie ruszyć do przedszkola bez obaw, że spalę się ze wstydu. Oczywiście jak podrosłam to zaczęłam nosić spodnie. Nosiłam je przez wiele lat na zmianę z sukienkami i spódnicami. W końcu stwierdziłam, że to nie dla mnie i w spodniach zwyczajnie źle się czuję. Na świecie jest przecież tyle ślicznych spódnic i sukienek... Więc po co mam się męczyć? ;-)

Osobną kwestią jest to co się dzieje w świecie mody, a szczególnie w tej jej części o wdzięcznej nazwie street style. Kiedy przeglądam gazety i widzę te wszystkie wielce modne rzeczy, to jedyne o czym myślę to to, że nie chcę być modna... Na ogół zastanawiam się skąd oni to wszystko wygrzebali... Kilka zdjęć kobiet ubranych jak ciotki rewolucji a redakcja pieje z zachwytu... Nie rozumiem i nie zrozumiem... Ostatnio widziałam najnowszy hit - gorset na bluzkę/sukienkę... No cóż... Wygląda się w tym jak szynka obwiązana sznurkiem... Co kto lubi... 

Ogólnie nie lubię tego, co teraz wyraźnie dominuje, czyli bardzo luźnych rzeczy i tych wszystkich udziwnień. Główna zasada - im dziwniej tym lepiej. Tunika, na to bluzka, luźne spodnie, kurtka ortalionowa, czapka z daszkiem... Jeszcze do tego jakiś rzemyk owinięty wokół szyi... O tak, biżuteria XXI wieku... 

Najbardziej ubolewam, że tego typu rzeczy jest teraz w sklepach najwięcej. Styl nie mój, jakość słaba... Do tego w bardzo wielu sklepach nie mają pojęcia, że istnieje taki element garderoby jak spódnica... Przez to wszystko takim osobom jak ja jest nieco ciężej coś dla siebie znaleźć. Na szczęście jeszcze czasem się uda ;-) 

To wszystko co chciałam Wam dziś przekazać.

Mam nadzieję, że ktoś wytrwał do końca ;-)

Co myślicie o tego rodzaju wpisach na blogu?  

Pozdrawiam :-*